ฉันมองดูตัวอักษรที่โย้เย้ไปมาบนกระดาษสี่เหลี่ยม พยายามอ่านให้เป็นคำที่มีความหมาย แต่ความพยายามของฉันดูจะไม่เป็นผลสำเร็จ ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่เด็กหญิงตรงหน้าพยายามจะสื่อดวงตาสีดำที่ควรจะสดใส ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยน้ำตา ดูเหมือนเธอพยายามจะพูดอะไรบางอย่างกับฉัน แต่ทว่า ... ไม่มีเสียงใด ๆ เล็ดลอดออกมาจากปากของเธอ
ตุลาคม เป็นเดือนที่มากมายในความทรงจำและหลากหลายในความรู้สึก ปฏิเสธไม่ได้ว่าเป็นเดือนแห่งความเศร้ามากกว่าความสุข
‘เปาะ แปะ … เปาะ แปะ …’ เสียงสายฝนหลงฤดูเริ่มซาลง เม็ดฝนแต่ละหยดค่อย ๆ ตกลงสู่พื้นผิวโลก ถนนคอนกรีตที่เหยียบอยู่นั้นสะท้อนแสงแดดยามเมฆดำร้างลา ฉันและเพื่อนเดินไปข้างหน้าตามแผนที่ในมือ
ในสถานการณ์ที่โรคระบาดแพร่กระจายไปทั่วประเทศ แต่ละเมืองมีการล็อกดาวน์ในจังหวัดของตัวเอง ความน่ากลัวจากโรคอุบัติใหม่ที่มีการติดต่ออย่างง่ายดาย
